Z jednej strony praca w Unii Europejskiej rzeczywiście na nas czeka, z drugiej – na pewno nie na wszystkich. W nowych warunkach, daleko od domu i rodziny, przetrwają tylko ci najbardziej wytrzymali, odpowiedzialni i samodzielni. To fakt, że wyjazd do zagranicznej pracy opłaca się finansowo. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że w większości krajów „starej” Unii Europejskiej koszty utrzymania są nieporównywalnie wyższe – więcej płaci się za mieszkanie, więcej kosztuje także wyżywienie. Jeśli wyjeżdżamy do kraju, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy, problemem może być także zjawisko tzw. szoku kulturowego. Inne zwyczaje, nawet jedzenie – to wszystko może budzić w nas sprzeciw, powodować tęsknotę za Polską i nieodpartą chęć powrotu.
Zanim zdecydujemy się odpowiedzieć na ofertę zagranicznego pracodawcy, musimy postawić sobie kilka bardzo ważnych pytań. Jakimi ludźmi jesteśmy? Jak zachowujemy się w sytuacjach kryzysowych? Natychmiast tracimy głowę czy poszukujemy rozwiązania? Jak bardzo jesteśmy związani z miejscem zamieszkania i rodziną? Czy w chwilach największego załamania będziemy w stanie przezwyciężyć frustrację i tęsknotę? Nie da się ukryć, że znacznie łatwiej będzie osobom, które były już wielokrotnie za granicą, czują się obywatelami świata, znają języki i nie mają problemów z nawiązywaniem kontaktów. Dla pozostałych wyjazd do pracy za granicę może stanowić prawdziwą szkołę życia. Wbrew pozorom nie chodzi tu o osoby młode – również starsi mogą się jeszcze wiele nauczyć.
Odbiór Polaków w krajach Unii Europejskiej jest wyjątkowo zróżnicowany. Z jednej strony obcokrajowcy cenią nas za zaangażowanie, pracowitość, niezłe wykształcenie. Z drugiej postrzegani jesteśmy jako butni, nadmiernie pewni siebie i wiecznie żądający czegoś ludzie. Z przychylnym spojrzeniem na pewno nie spotka się też typowo polskie podejście z serii „jakoś to będzie”. Unijni pracodawcy wymagają od nas takiego samego zaangażowania, jak od pracowników „miejscowych”, ale jednocześnie przyznają nam identyczne prawa. Oznacza to, że nie do końca jesteśmy traktowani jak obcy – podlegamy, bowiem temu samemu prawu pracy i mamy takie same przywileje, jak unijni tubylcy.
Leave a Reply