Polacy jako naród są najprawdopodobniej jedną z najmniej mobilnych społeczności na świecie. Oznacza to, że pracy owszem potrzebujemy, jednak większość z nas nie zrobi dla niej wszystkiego. Jesteśmy na tyle przywiązani do miejsca zamieszkania, że w wielu przypadkach, jeśli praca miałaby czekać na nas nawet w sąsiednim mieście, wybierzemy „zieloną trawkę” zamiast codziennych dojazdów. Wbrew obawom naszych unijnych sąsiadów, 1 maja – a więc po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej – nie ruszyliśmy masowo na Zachód. Owszem, zrobiło się nas więcej w Irlandii czy Wielkiej Brytanii, w szczególności w Londynie. Jeśli jednak mamy wybrać się za granicę, najczęściej jedziemy tam, gdzie najbliżej. Niemcy od dawien dawna są celem wielu polskich pracowników.
Jak w lipcu 2004 r. donosiła „Gazeta Wyborcza”, mimo licznych ułatwień, jakie spowodowało nasze wejście do Unii, większość z nas nadal wybiera nielegalne zajęcia tuż za zachodnią granicą. Według danych Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej młodzi Polacy, dobrze wykształceni i odważni, podbijają przede wszystkim Wyspy Brytyjskie, Włochy i Szwecję. Mniej wyedukowani (ale też chcący dorobić studenci) korzystają z ofert prac sezonowych, zbierając truskawki w Hiszpanii, winogrona we Francji czy owoce cytrusowe w Grecji.
Największe zapotrzebowanie w krajach Unii Europejskiej – poza już wspomnianymi lekarzami i pielęgniarkami jest na naszych robotników: od budowlańców i kierowców po rzeźników i kucharzy. Ci jednak bardzo rzadko posługują się językami obcymi w stopniu umożliwiającym komunikację. Tymczasem nie da się ukryć, że język to podstawa. Bez znajomości chociażby angielskiego, za granicę mogą wybrać się tylko pracownicy sezonowi, którzy po pierwsze wyjeżdżają zorganizowaną grupą, po drugie do załatwionej już pracy, a po trzecie tam, gdzie liczyć się będzie jedynie wytrzymałość, a nie komunikatywność (chociażby wspomniany już zbiór owoców).
Leave a Reply