Wprowadzona przez włoski rząd procedura zatrudniania obcokrajowców do złudzenia przypomina procedury stosowane przez inne kraje unijne. Najpierw należy znaleźć pracodawcę, który gotów będzie nas zatrudnić. Pracodawca oczywiście musi skrupulatnie udowodnić, że na miejsce zagranicznego pracownika nie ma ani jednego chętnego Włocha. Nie powinno być to trudne szczególnie w przypadku prac fizycznych, do których włoscy pracownicy podchodzą ogromnym dystansem. Co więcej, pracodawca wcale nie musi być rodowitym Włochem – może, tak jak my, być obcokrajowcem, ale koniecznie z prawem do stałego pobytu we Włoszech.
O pozwolenie na pracę dla Polaka czy innego obcokrajowca (autorizazione al lavoro) stara się sam pracodawca w najbliższej jego miejscu zamieszkania powiatowej dyrekcji pracy (Direzione Provinciale del Lavoro). Warunkiem przyznania takiego pozwolenia jest podpisany wcześniej między pracodawcą a pracownikiem stosowny kontrakt (contratto di lavoro). Dodatkowo dokument ten musi zostać “przyklepany” przez włoską policję.
Jeśli sprawa zostanie rozpatrzona pozytywnie, przyszły pracownik otrzyma stosowne dokumenty (kontrakt plus pozwolenie na pracę) na polski adres zamieszkania. Z tymi dokumentami uda się następnie do konsulatu w Warszawie, gdzie postara się o wizę pracowniczą. Potrzebny będzie paszport i fotografia, trzeba będzie także zapłacić za wizę (ok. 200 zł). Uwaga – wiza i pozwolenie na pracę przyznawane są na konkretne stanowisko u wybranego pracodawcy. Jeśli w trakcie pobytu we Włoszech będziesz chciał zmienić zajęcie, czeka Cię ponowne starcie z biurokracją i załatwianie stosownego pozwolenia od nowa.
Artyści mają też szansę na pracę
Warto podkreślić, że zgodnie z włoskim prawem rodzajów wiz jest kilka. Można bowiem uzyskać wizę uprawniającą do pracy na własną rękę (lavoro aułonomo), na rzecz włoskiego szefa (lavoro subordinato) bądź do zajęć sezonowych (stagionale). Podobnie jak w przypadku Francji, innymi prawami rządzi się grupa „artyści” – osoby parające się sztuką podlegają pod osobną kategorię wizową. Główna różnica polega na tym, że włoski pracodawca występuje o zgodę na zatrudnienie zagranicznego artysty nie do powiatowej dyrekcji pracy, ale bezpośrednio do Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej (chodzi między innymi o artystów cyrkowych, aktorów, tancerzy i muzyków).
Kto ma szansę na pracę we Włoszech?
Do Włoch można jechać po zarobek w cudzym przedsiębiorstwie, można też – to opcja dla osób odważnych i lubiących wyzwania – założyć własną firmę. Samozatrudnienie, czyli lavoro aulonomo, stało się dla nas łatwiejsze dzięki przystąpieniu do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 roku podlegamy bowiem takim samym prawom (ale też obowiązkom), jak wszyscy inni obywatele europejskiej wspólnoty.
Jeśli chodzi o pracę najemną, a więc zatrudnienie przez włoskiego szefa, pewne przywileje mają te osoby z nowych krajów członkowskich, które w dniu przystąpienia ich państw do Unii Europejskiej były już legalnie zatrudnione we Włoszech. Jeśli posiadane przeze te osoby zezwolenia na pracę obejmują co najmniej dwanaście miesięcy, pracownicy ci nie podlegają żadnym ograniczeniom. Mówiąc nieco prościej – osoby te nie muszą spełniać żadnych dodatkowych wymogów ani też stawiać czoła biurokracji.
Paradoksalnie na pewne ułatwienia mogą liczyć te osoby, które do tej pory pracowały we Włoszech nielegalnie. Tamtejszy rząd, chcąc walczyć z tak zwaną szarą strefą, przyjął specjalną ustawę (sanatoria), na mocy której osoby spoza Unii Europejskiej, bezprawnie przebywające i pracujące we Włoszech, mogą zalegalizować swój pobyt. Ustawa weszła w życie we wrześniu 2002 roku.
Leave a Reply